empatia

I tu wspomoże nas wikipedia.


Empatia (gr. empátheia "cierpienie") – w psychologii zdolność odczuwania stanów psychicznych innych osób[1] (empatia emocjonalna), umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia, spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość (empatia poznawcza).

Komponent poznawczy empatii, ale bez emocjonalnego, jest istotą decentracji[2].

Osoba nie posiadająca tej umiejętności jest "ślepa" emocjonalnie i nie potrafi ocenić ani dostrzec stanów emocjonalnych innych osób. Silna empatia objawia się między innymi uczuciem bólu wtedy, gdy przyglądamy się cierpieniu innej osoby, zdolnością współodczuwania i wczuwania się w perspektywę widzenia świata innych ludzi.

Psychologowie zastanawiali się skąd bierze się uczucie empatii i dlaczego niektórzy ludzie są go pozbawieni. Empatia jest jednym z najsilniejszych hamulców zachowań agresywnych, więc jest to także pytanie istotne z punktu widzenia inżynierii społecznej.



Empatia, obok asertywności jest jedną z dwóch podstawowych umiejętności wchodzących w skład tzw. inteligencji emocjonalnej. Duże zdolności empatyczne posiadają osoby charyzmatyczne.

Empatia to umiejętność zrozumienia innych ludzi oraz zdolność współodczuwania z nimi ich uczuć i emocji. Jest to dar wczuwania się w sytuację innych ludzi i zrozumienia motywów nimi kierujących, jako źródeł ich decyzji i postaw. Empatia jest podstawową cechą umożliwiającą prawidłowy dialog zarówno na płaszczyźnie interpersonalnej jak i ogólnospołecznej. Brak empatii u spierających się oponentów powoduje polaryzację stanowisk oraz ich zaostrzenie do stopnia uniemożliwiającego rozwiązanie konfliktu w sposób inny niż siłowy. Zdolność odczuwania empatycznego, jako podstawa zrozumienia oponentów jest wstępem do wybaczenia. Osoby empatyczne dzięki znakomitemu wczuciu się w sytuację i psychikę innych stron mają zdolność rozwiązywania konfliktów, w związku z czym często pełnią rolę mediatorów.

Osoby pozbawione zdolności do empatii są bardzo agresywne, o silnej osobowości, narzucające swą wolę i wizję świata, nie znoszące sprzeciwu, nie uznające argumentów innych stron, nie dopuszczające do swojej świadomości możliwości własnej pomyłki lub błędu, wysoce konfliktowe, bezkompromisowe.

Tyle z teorii.

Prawda jest taka, ze jak człek kilka razy litery umoczy, to mu się odechciewa współczucia. I jeśli się komuś nie podoba, to jego problem.

Potrafię zrozumieć starszą osobę, potrafię spojrzeć na chorego, potrafię pomóc, wspomóc i ten tego.

Nie umiem wybaczać, dla samego wybaczania. Kiepska ze mnie chrześcijanka. Potrafię się zastanowić, gdy widzę, ze ktoś się naprawdę kaja

a nie mydli oczy

i dalej brnie w kłamstwie.

I jestem zdania, ze szacunku nie można oczekiwać, tylko dlatego ,że w dowodzie już jakaś data wybiła, lub się posiada tabliczkę na drzwiach z napisem: Rządzący tego i tamtego.
Jeśli za młodu ktoś był draniem, to czy na starość dostaje amnestię?

Nadmierna empatia też szkodzi, bo właśnie karmi złych ludzi.

Pomijam dobre aspekty, dla jasności.

Mam mocno empatyczna przyjaciółkę i obserwuję jak ją otoczenie wykorzystuje przesadnie.

A teraz przykład empatii na co dzień:

-Usiadłaś na moim miejscu- mówi sobie koleżanka do koleżanki leczącej raka. 

-Tak, czyżby? To gdzie ja mam spocząć?

- To ty sobie może dziś postój, bo ja wczoraj stałam. Rak zdębiał.

Nadmienię, ze "wczoraj stanie" było jej dobrowolne.

Koleżanka ma ponadto, a raczej poniżej 10 lat od drugiej.

Ot, taka na co dzień człowieka spotyka empatia. Trza mieć twardą du.. i dbać o nią, bo jest Twoja własna!

I nikt o nią nie zadba.