Ten Dzień

To dla mnie bardzo ważny dzień.
Dzień ważny od roku.
Rok temu..dzień jak co dzień:wstałam, poszłam, pracowałam.Zwolniłam się z pracy na chwilę, by odebrać wynik. Formalność. Przed tym zeszłam z koleżanką na dymka- nie palę, ale, ale... taka sobie okazja się trafiła, to stwierdziłam, że zapalę- nadam grozy. a co!
Poszłam.
Szybko nie wróciłam. Po diagnozie, po tych przeklętych słowach, od razu zostałam na mammografii. Spłakana, bez gruntu pod nogami. Ściekający makijaż wraz z marzeniami.Sama.

NIGDY, ale to NIGDY nie idźcie sami odbierać wyniku!

Dobrze, ze ślubny był w pobliżu... Przyjechał po wszystkim.
Musiałam wrócić do pracy. Musiałam powiedzieć, ze idę do domu... Czekał na mnie petent.
Pękłam.
Łzy poleciały.
Poszłam.
W domu zostałam sama.. Spłakałam się i włączyłam tv.
To był piękny widok! Mogłam oglądać telewizję..
Jak długo będę oglądać?
Jak długo będę żyć??? Prosta rzecz.

Potem nastąpiły długie dni. Dni poszukiwania rozwiązania, dni czekania, dni milczenia, dni smutku..
Resztę już znacie.

A dziś?
Nie wiem ile będę żyć-nikt nie wie. Nie wiem, co ten gad dla mnie szykuje... ale wiem, że przez ten rok:
- dałam sobie w żyłę,
- ogoliłam się na łyso,
- chodziłam po wybiegu w centrum stolicy,
- zaczęłam tańczyć orientalnie,
- kupiłam kolorowe spódnice,
- spotkałam fajnych ludzi,
- poznałam różne historie,
- ujrzałam swe dziwne wcielenia,
- odkryłam prawdziwych przyjaciół,
- mogłam więcej czasu spędzić z bliźniakami,
- dostałam fajny prezent od pani Mikołajkowej,
- dostałam więcej od pani Wojowniczej,
- i w ogóle dostałam tyle dobrego, że ach, uch, ech,
- odnalazłam swą internetową siostrę,
- zrozumiałam, że świat jest brutalny,
- stałam się super kurą domową i ..nawet to polubiłam,
- skończyłam 40 lat,
- zaliczyłam 20 lat małżeństwa
- wyzdrowiałam,
- ocalałam...
- jeszcze mocniej pokochałam życie.

o innych szczegółach informować nie będę.

Paradoksalnie odebrałam od lekarza zaświadczenie, że jestem zdrowa ..do pracy No to mamy klamrę kompozycyjną życia!