poezja

rośnijcie do pasa włosy
zaplotę Was włosy w kłosy
rośnijcie równo do ziemi
my w warkocze was spleciemy...

dzieckiem będąc miałam śliczną książkę, rozkładaną, przestrzenną, niebieską.. Tam był taki wierszyk. Kto by pomyślał, ze po latach stanie się moją mantrą?
a melduję, że zarastam! i coraz częściej tak śmigam.

a to drugi ponadczasowy wierszyk ( z tejże książeczki- kurka- pamiętam!):

wodo, wodo, dobra wodo,

myj, bo buzi mi nie szkoda,

myj by oczka się błyszczały,

policzki się różowiały,

żeby się usteczka śmiały,

ząbki białe były..

w tym miejscu powinien nastąpić dokument prezentujący mój obszar wolny od wody ponad 2 miesiące. Jednakże jako, ze blog jest ogólnie dostępny scen drastycznych nie umieszczamy. Ale melduję: obieramy się!