Listy do M.

Pewna Wojowniczka poruszyła od dawna nurtujący mnie temat. Temat, który dotyka wielu z nas. A ponieważ nie mogę przestać o tym myśleć, postanowiłam to przelać.
No właśnie.
Też kiedyś goniłam, pędziłam, rwałam kasiorę dla innych. Koszt- dnie i noce poza domem, dzieci daleko, tęskniące... No tak, ale rwąc tą kasę dla innych, dla siebie też wyrywałam i jak nadciągał weekend, zbliżały się wakacje można było spędzać je intensywnie, bez troski o dobra doczesne. Padałam na pysk, walczyłam z jadem, ale lubiłam ten kocioł.
Rok przed rozpoznaniem choroby powiedziałam dość. Podjęłam się zajęcia nudnego i równie żenująco nagradzanego, ale..
- wracałam do domu wcześnie
- wracałam w ogóle,
- miałam czas na spacery,
-zaczęłam piec ciasta
-odkryłam, że dzień to dzień
No i masz! Zaczęłam narzekać- czy ja już tak będę zawsze? Czy ja już tak będę żyć nudnie? Czy już nic nie osiągnę zawodowo? Nie awansuję, nie będę "kimś"?
I się doczekałam atrakcji- gada!
A teraz biję się z myślami, co ze sobą zrobić? Czy z racji choroby tkwić w małej stabilizacji, ciszy, nudzie i spokoju- bez szaleństw. Czy dopiąć skrzydła, znów odlecieć z obawą że podzielę los Ikara?
No właśnie.
Nie można mieć wszystkiego, tylko co wybrać?
Tymczasem idę dalej odpoczywać.
W końcu do wieku emerytalnego długa droga..
........
Specjalnie dla Z. antykodowe odzienie.
Prawda, ze jest dalekie od dresscodu?